Vorige week was er geen blog omdat ik toen naar Umbrië aan het rijden was met 5 Heimanshof/Meergroendeelnemers.
Tijdens een verblijf van 6 jaar in Italië van 1982-1986 heb ik daar mijn hart verloren: aan de duizelingwekkende mix van een speelse en melodieuze taal, geologische en vulkanische verscheidenheid, hedendaagse ( eet- en kunst) cultuur, historie van Etrusken,Romeinen, Middeleeuwen en gotiek en bovenal een overweldigende natuur. Het sterks voel ik deze mix in het tot ca 1980 achtergebleven Umbrie, waar na een glorie periode rond de tijd van Franciscus van Assisi de tijd tot 1980 lijkt te je hebben stilgestaan. In dat Umbrië hebben wij( een Duitse, Zuid-Afrikaanse Engelse, Française en ik als Hollander) een ruïne dorpje op de kop getikt en dat sinds 1982 gerestaureerd. Mijn 3 vrienden die nog steeds in Rome woonden hebben elk een huis onder hun hoede genomen en ik als ecoloog voel mijn vooral verbonden met de grond: 2.5 ha inmiddels verwilderde olijfgaard en een halve ha wijngaard.
Naar dat dorpje: Poggio Oliva probeer ik elk jaar een of 2x terug te gaan voor een onderdompeling in Italië en wat onderhoud. Mijn idee van een vakantie is niet het consumeren van de producten van de toeristen industrie, maar het mij verbinden met een stuk land en een stuk cultuur. En dat betekent om de dag een eksksursie in de omgeving afgewisseld met dagen van snoeien, zagen bramen steken en wat dies meer zij. Mijn familie heeft dat al 20- 30 jaar meegemaakt en omdat je van de school vakanties afhankelijk zijn, komen we dan steeds in de periode dat het mooie voorjaarsweer nog niet begonnen is. Dat begin a half mei ( en daarvoor regent het veel). Om dat de familie niet meer zo graag mee gaat on ik eindelijk een keer in de ideale periode voor de meeste flora en fauna met het mooiste weer. En die mix wilde ik overbrengen een de groep getrouwen die zo′n avontuur wel een keer mee wilden maken. Mijn 30 jaar ervaring met dit gebied heb ik als reisleider in deze week geperst. Wat we meegemaakt hebben in een week is daarom met geen pen te beschrijven: een overdosis aan alle elementen waar een natuur minnaar maar van kan dromen: in alle dimensies een overtreffende trap van wat Nederland kan bieden. Daarbij was mijn doel om mijn leven doel zichtbaar te maken: een soort mix van saaie degelijke Nederlandse georganiseerdheid met het sprankelende, maar ook zo rechtsonzekere Italiaanse systeem. Een midden weg tussen de kilo knallende Nederlander die voor een paar centen alles eet en de kwaliteitsbewuste en streekbewuste Italiaan die daardoor niet meer dan 1 kind kan nemen, waardoor de samenleving overmatig vergrijsd.
Ik heb sterk het gevoel dat mijn opzet geslaagd is: hard werken in je vakantie afgewisseld met unieke eigen ervaring werd door mijn reis genoten veel waarde voller ervaren dan consumptie vakanties en …. iedereen is net zo verliefd op Umbrië geworden als ik ( we praten al hardop om samen een ruïne op te gaan knappen).
En nu maar kijken hoe we de komende weken de mix van Italiaanse en Nederlandse spirit verder vorm gaan geven