Kenmerkend voor lindebomen is de krans van wortelopslag rond de voet van bijna elke boom. De lindeboom werd bij de Kelten en de Germanen gezien als heilige boom. De geest van de linde gold als beschermer voor huizen, bronnen en kerken. Ook later werd de lindeboom als ′goede boom′ beschouwd. Huwelijken werden gesloten onder de linde. Duimen van de geliefden werden dan in de bast gedrukt.
De linde wordt veel gebruikt als leiboom. De boom vormt een dicht bladerscherm dat in de zomer verkoeling biedt. Lindes worden veelvuldig aangeplant als herdenkingsboom. De dikste herdenkingsboom staat op de Geniedijk, kruising Spieringweg. Deze Wilhelminaboom (foto) is in 1923 geplant tgv het 25-jarig regeringsjubileum van Wilhelmina. Jongere gedenklindes staan in vele parken en gazons.
Bijzonder
In juni bloeit de linde rijkelijk en wordt door bijen en hommels bestoven. Voordat riet- en bietsuiker rijkelijk beschikbaar kwam, was honing de belangrijkste zoetstof. De linde was de grootste producent van honing. Door voedselconcurrentie kunnen onder laatbloeiende lindebomen, vooral onder alleenstaande bomen, veel dode hommels liggen. Hommels verhongeren doordat er meer energie bij het rondvliegen verbruikt wordt dan er in de vorm van nectar verzameld kan worden. Het verhaal dat bv koningslinden giftig zouden zijn is hierop gebaseerd maar klopt niet. Van de bloemen van de linde kan kruidenthee gemaakt worden, ook wel tilleul genaamd, de Franse naam voor linde.
De linde kan zeer veel last hebben van de lindebladluis. De zilverlinde heeft hier echter weinig last van. De lindebladluis scheidt honingdauw, een suikerhoudend vocht, af, waarop weer schimmels zoals roetdauw groeien. Insecten zoals mieren en bijen oogsten deze ′bladhoning′ ook. De honingdauw kan voor zeer veel overlast zorgen (op geparkeerde auto′s bv). Gemeenten plaatsen om dit tegen te gaan soms zakjes met gekweekte lieveheersbeestjes. Jammer genoeg verdringen de gebruikte buitenlandse soorten nu onze inheemse soorten.