Deze maand hadden we voor het eerst in 5-6 jaar echt winterweer met temperaturen rond de -10. Door de sterke zonnestraling en de wind wilde het ijs niet echt betrouwbaar worden. Pas op de laatste dag toen het al weer dooide vond ik een plekje waar ik meer dan 200 m niet door wind wakken gestuit werd. Winterweer heeft ook veel impact op het dieren leven. Zo was de ijsvogel van De Heimanshof al op 12 februari met zijn vrouwtje present om te gaan nestelen. Maar na de vorstperiode heb ik hem nog niet terug gezien. Ik vrees het ergste. Op weg naar m’n schaatsplek nam ik de uitvalsweg naar de A4 door Park 2020: de weg die zo raar kronkelt, dat er elke week wel een auto uit de bocht vliegt…. Op die bewuste zondag had een groep meerkoeten zich verzameld in een windwak naast die weg (foto onder)en graasden op de oever. De auto’s voor mij reden zo belachelijk hard met brullende motoren dat ze de vogels opjoegen, waardoor er maar liefst 8 tegelijk op de weg fladderden en dood/aangereden werden. Een triest voorbeeld van hoever mens en natuur uit elkaar gegroeid zijn
Bijzonder
Bij het schaatsen zelf liep ik nog zo’n voorbeeld tegen het lijf. Op het ijs lag een dode aalscholver. Bij nadere inspectie bleek hij visdraad om z’n kop te hebben en niet alleen dat: aan de buitenkant zat een gemene snoekhaak in z’n hals zo vast dat we hem er niet eens uit konden krijgen (foto boven) en ook had hij nog zo’n haak met 4 weerhaken vast in zijn keel. Wat een verschrikkelijke manier om dood te gaan. Is vis’plezier’ zoiets waard?
Waar
Meerkoetenzijn zeer algemene water vogels die van alles eten, zowel groen als dierlijk. Bijna elke vijver en kanaal wordt wel door een paartje in bezit genomen. In de winter komen er veel vogels bij uit Centraal Europa. Ook de aalscholver is na een periode van zware vervolging halverwege de vorige eeuw weer met een opmars bezig. Ook in de Haarlemmermeer kunnen ze overal op lantaarnpalen, in bomen en vissend in het water waargenomen worden.