Heksenmelk

Iedereen weet dat bijen nectar verzamelen en daar honing van maken. Een van de manieren waarop bijen die nectar vinden, is dat ze gericht zijn op bloemen die zo hoog mogelijk opgericht worden om ze onder de aandacht van hun bestuivers te brengen. Maar nectar is bij sommige planten ook te ruiken. Bijen zijn daar natuurlijk veel beter in dan wij mensen, met onze vrij armzalige reukorganen. Maar er is een groep van planten, waarbij zelfs wij de geur van nectar al op 30m afstand kunnen ruiken. En de periode om dat te ervaren is net aangebroken. De planten met de sterkste honingzoete geur die ik ken, zijn namelijk de wolfsmelkachtigen. Daar zijn heel veel soorten van, maar een van de meest algemene heet heksenmelk.

Bijzonder

Op De Heimanshof staan minstens 8 soorten wolfsmelk: naast heksenmelk, is er cypreswolfsmelk (op het duin), moeraswolfsmelk (aan de waterkant), kruisbladwolfsmelk en stinkende gouwe (op natuurmuren), amandelwolfsmelk (in het bos), en stijve wolfsmelk en kroontjeskruid (op akkers en tuinen). Alle wolfsmelkachtigen produceren een wit melksap, dat irriterend is in de mond. Bij allemaal is dat melksap wit, behalve bij stinkende gouwe, waarbij dat sap een gouden kleur heeft (en werkt tegen wratten). Waar de naam heksenmelk vandaan komt heeft daarom nauwelijks meer een verklaring nodig: een heksenmelkplant die gebroken wordt produceert veel latex-achtig melksap, dat niet lekker smaakt. Wolfsmelkbloemen zijn niet alleen bijzonder omdat ze zo sterk naar nectar ruiken. Hun bloemen zijn ook sowieso bijzonder: het zijn zogenaamde schijnbloemen die omgeven zijn door geelgroene schutbladen. Daarbinnen bevindt zich één vrouwelijke bloem, omringd door meerdere mannelijke bloemen die gereduceerd zijn tot één meeldraad. En natuurlijk de honingklieren (foto).

Waar

De wolfsmelkfamilie of Euphorbia is zeer groot en komt wereldwijd voor. Blijkbaar is de combi van irriterend melksap en de sterke nectar evolutionair een gouden greep geweest.