Vervolg van de column van vorige week. Er zijn honderden soorten inktzwammen wereldwijd. Ze ontlenen hun naam aan het feit dat een ‘rijpe’ inktzwam vervloeid tot een soort zwarte inkt. In deze vloeibare kleverige inkt zitten de sporen, die aan poten van insecten (vooral vliegen) blijven kleven en zo verspreid worden. De grote viltinktzwam is niet zo groot met een hoed van 2-4 cm en een steel van 3-8 cm. (zie foto)Veel kleiner dan de algemene grijze en geschubde inktzwammen, die vaak op voedsel rijke gazons of composthopen staan. Vooral de geschubde inktzwam is een delicatesse. De Grijze inktzwam is ook eetbaar, maar alleen als je er minstens 24 uur ervoor en erna geen alcohol nuttigt. In dat geval produceert hij nl gifstoffen in je bloed. Of de Grote viltinkzwam eetbaar is, is mij niet bekend. I.t.t. de gewone zwamdraden droogt het luchtmycelium niet zo makkelijk uit en heeft het een functie om te ontsnappen uit een plek waar het eten op is. Dat kan op 2 manieren: 1: door over een plek heen te groeien waar geen verteerbaar organisch materiaal voorkomt naar een plek waar de schimmel wel weer kan gedijen 2: door met kleine plukjes af te breken en heel ergens anders heen te waaien. Luchtmycelium komt ook bij schimmelsoorten voor, maar niet als dit oranjebruine ‘vilt’: Schimmels en bacteriën zijn voortdurend met elkaar in concurrentie. Waar deze organismen elkaar in de grond of in een petri schaal in laboratoria tegen komen en ´elkaar niet uit kunnen staan´ gaan de zwamdraden of dood of vormen onder stressvolle condities ook vaak luchtmycelium. Daarbij wordt er tegelijkertijd een soort chemische oorlog uitgevochten. Een deel van de chemische batterij aan stoffen bestaat uit antibiotica. Zo geven luchtmycelia aan onderzoekers aan waar interessante stoffen gevonden kunnen worden.
Waar
Viltinkzwammen komen voor op dode takken, stronken en stammen van loofbomen (populier, els, esdoorn) op voedselrijke bodem.